Τό παρόν βιβλίο εἶναι ἕνα ἐγχειρίδιο βοηθείας κυρίως τῶν Πνευματικῶν, ἀλλά καί κάθε ἀγωνιζόμενου Χριστιανοῦ πού ἔχει σάν στόχο τήν ἱεραποστολή.
Οἱ καλοί Πνευματικοί συνήθως τυραννοῦνται ἀπό δύο ἀντίθετες σκέψεις: Μήπως εἶμαι ἐλαστικός ὑπέρ τό δέον; Ἤ μήπως εἶμαι αὐστηρός καί ἀποκρουστικός; Ἡ ἀνάγνωσι, ὅμως, περιστατικῶν ὁμοίων μέ τά δικά τους, ἐκ μέρους ἁγιασμένων Κληρικῶν, τούς ἐπαναφέρει στή μέση καί βασιλική ὁδό. Τέτοια ἀκριβῶς περιστατικά, ἀλλά καί ἀπόψεις τους, περιλαμβάνει τό παρόν πόνημα: «Ἐφόσον καί αὐτοί συμπεριφέρθηκαν παρόμοια, ἄς ἔχω ἥσυχη τή συνείδησί μου».
Εὐχόμασθε ἡ καλή ἐξομολόγησι νά ἁπλωθῆ ἀπ᾽ ἄκρου σ᾽ ἄκρο τῆς εὐλογημένης πατρίδος μας. Ἀμήν.
Ἀναφέρει ὁ π. Παΐσιος: «Γέροντα, μερικοί χαρακτῆρες πού εἶναι δύσκολοι, στριμμένοι, πῶς θά βοηθηθοῦν;
—Ἐγώ σάν μαραγκός δούλευα καί στριμμένα ξύλα.
Ἀπάντησι: Ἐάν ὁ ἄνθρωπος ἔβλεπε τό Θεό, τότε θά ἦταν μηχανή κι ὄχι ἄνθρωπος. Διότι συστατικό στοιχεῖο τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἐλευθερία. Τό Ρωμαϊκό Δίκαιο ἔλεγε ὅτι ὁ δοῦλος, ἐπειδή δέν εἶναι ἐλεύθερος, εἶναι res, εἶναι πρᾶγμα, δέν εἶναι ἄνθρωπος. Καί διασφάλισι τῆς ἐλευθερίας εἶναι ἡ πίστι. Ἕνας ἄνθρωπος πού ψηλαφεῖ, αὐτός πιά δέν πιστεύει. Εἶναι ἕνα εἶδος καταναγκασμοῦ. Γι᾽ αὐτό, πρωτόγονες φυλές ἤ πρωτόγονοι ἄνθρωποι πού ὑποθετικά ὅλο βλέπουν θαύματα, κλπ., δέν ἐνεργοῦν πλέον μέ τρόπο ἡρωϊκό, ἐπειδή δέν εἶναι ἐλεύθεροι. Γι᾽ αὐτούς ἡ ὕπαρξι τοῦ θαύματος κλπ., τοῦ ὑπερφυσικοῦ, εἶναι τόσο ψηλαφητή,
